No i dobrze, czyli poemat 50 plus

No i dobrze

że tylko tak

Leżę odłogiem

z tej pozycji trudno wracać do korzeni

Zalegam jak stary kłos

wypełniony zgniłym ziarnem

pamiętam co dobre było bardzo dawno temu

Zawieszony tuż przy ziemi

przynajmniej nie spadnę na ziemię

nie pęknę na pół wypadając na twardą rzeczywistość

( współczesną teorię o starcach

każdy może wdusić w grunt po ostatni zakręt)

W odłogach codziennych nie można uzbierać dnia do dnia

już tak dalekich niczym druga strona przepaści

zastygła w osłupieniu

zamieniona przez młodszych w kamieniejącą rzeźbę krajobrazu

łamie się z taką łatwością

Dawno temu podawane nieobecnym już dłonie

zbyt kruche na wieczną integrację stron przepaści

i kolejny zaliczony kosmos

Coś poplamiło naszą tapetę z marzeniami

rozwiesza szare nitki

które odbarwiła cisza marszu

w jedynie słusznym kierunku

Zegarki zamykają barwne plamy

zamarzają w absolutnym oszołomieniu

że nie uśmiechają się dowcipy

że stopniało powietrze pod pękniętym latawcem

że całe zbliżenie z drugim człowiekiem

to odmrożone palce

Zbyt wiele ciszy w niesłyszalnych szeptach

które dławią naszą jedynie słuszną tabliczkę mnożenia

dobrych uczynków

W jej środku boli świat już zbyt nowoczesny

w jego środku nadchodzi ulewa niczym znużenie

i więcej do zapamiętania kodów z kilku cyfr

jak szyfrów do banku z najnowszymi gadżetami

głębokich skrzyń zawierających przytrzaskiwane uśmieszki

że jakiś stary cap nie umie sobie z nimi poradzić

Zgięci przez ten świat wpół modlimy się cicho

o jakiekolwiek miejsce dla nas w niebie

bo tu niczego nie wolno odwracać kotu

albo uciszać nadziejami

kiedy dla innych ciało już zastygło

Więc wygładzamy kroki

które cisza wchłonie

splecione wydechami

opatrzone przez nas

przesadzone gestami

które już niczego nie uleczą

Tajemnice spadły z księżyca

ich pojedynczy ślad stopy długi jak ocean

Kiedy jestem wciąż uczę się być

Nic niczego nie przypomina

zaś w uśpionych kępach furtek na podwórko

wiedza o fakcie

że są już o wiele za małe

Leże niczym stary kłos

chociaż zorza jeszcze nadchodzi z zaświatów

chociaż wątła jeszcze granica powrotu w ziemię

przeszywa nas włócznia krzyku przerażenia

a w starych kalendarzach zasypia wyobraźnia

Przekuwamy nasze pokolenie na przekaz obrazkowy

wyściełane przekłamaniami historie zapinają nam niebo

na najnowszy rodzaj błyskawicznego zamka

I dzień kolejny

jeden w drugi – troska

rośnie niczym zmęczenie łokci na parapecie

wprowadza czas w absolut osłupienia

znajduje zimno kościoła w gorącu klęczących kadzideł

ten majestat

kiedy do nieba z dnia na dzień bliżej

No i dobrze

że tylko tak prze ziemi

niczym właśnie ścięta trzcina

która wciąż karmi się światłem

Noc coraz bardziej wątpliwa

zamyka świat na cztery spusty

zabiera

do wymarzonej mety

bez możliwości powrotu