Cudnie, płynnie, barwnie.

Według mnie to średnio udana próba napisania sonetu. Autor sięgnął po wzór sonetu XIII-wiecznego, który składa się z dwóch czterowierszy (quatrin) oraz dwóch trójwierszy (tercetów) i to mu się udało. Udały się też rymy, gdzie w dwóch pierwszych strofach są typu a,b,b,a, a dwóch kolejnych rymy mieszane. Natomiast w klasycznym sonecie w dwóch pierwszych strofach jest opis sytuacji lub podmiotu lirycznego, a w dwóch kolejnych refleksja zakończona pointą. Tej refleksji tutaj nie zauważyłem. Najsłabszą jednak stroną tego sonetu jest zakłócony rytm, czyli w kolejnych wersach nie ma stałej liczby zgłosek (10,11,11,11 - 11,11,11,11 - 10,11,10 - 11,11,10). Można to naprawić, a ja podpowiem ewentualne rozwiązanie: wers pierwszy - "wiejskiego" zamienić na "podmiejskiego"; wers dziewiąty - "w czerwień i brąz" zamienić na "w czerwieni, brązie"; wers jedenasty - tutaj jest właściwa liczba zgłosek, ale sam wers jest trochę sztuczny. Proponuję zamienić go na "Ich widok koi moich oczu morze; wers trzynasty - "choć" zamienić na "chociaż" oraz wyrzucić "co".
To jest oczywiście moja propozycja, z której pan nie musi skorzystać. W całości trochę błądzi średniówka, a moje propozycje nieco ją regulują.
Na koniec interpunkcja. Stosuje Pan znaki interpunkcyjne, ale bardzo wybiórczo. Nie zarzucę Panu, jeżeli nie będzie ani kropek, ani przecinków. Ale jeżeli stawia się ich część, to należałoby postawić wszystkie niezbędne kropki i przecinki lub też inne znaki, a tutaj kropek nie ma w ogóle, a przecinków mnie niż połowa niezbędnych.

Natomiast cierpiącej osobie proponuję, by mi nie doradzała. Doskonale daję sobie radę. Ale nadal jej współczuję.

Otóż, podpisuje się pod komentarzem Pana "janko". Kłaniam się.

Kwintesencja Liryki. Przez L

Ps. "Wielu podobnych źrenice myliły..."

Z przyjemnością popłynąłem wartkim nurtem romantycznego nastroju i klimatu.

Miasto stu mostów (patrz pierwsze wersy) - to w samej tylko Europie szereg słynnych miast, w tej liczbie u nas stary poniemiecki Wrocław, w Italii "perła pereł" Wenecja, w Rosji zaś neoklasycyzujący Sankt Petersburg.

Pean/sonet na cześć piękna tworu ludzkiego geniuszu - architektury (patrz nagłówek)