Wiesław Myśliwski 

Prawdziwa miłość jest raną. I tylko tak ją można odnaleźć w sobie, gdy czyjś ból boli człowieka jako jego ból.  

Rozpętała się burza. Zosia położyła się, ale tak, jak przez wiele ostatnich wieczorów, sen nie chciał nadejść. Kręciła się niespokojnie. Bez względu na to, w jakiej pozycji się ułożyła, nie mogła zaznać spokoju. Niepokój płynął z jej wnętrza. Coś szarpało nią od środka, jakaś tęsknota, dręczące pragnienie.

Gdy w oddali rozległy się pierwsze grzmoty, wciąż jeszcze nie spała. Leżała, nasłuchując kolejnych odgłosów burzy. Huczały w oddali, na razie zbyt odległe, by budzić przerażenie. 

Za chwilę ciemność rozdarł nagle biały błysk światła, i tym razem grzmot rozległ się bliżej i głośniej. Zaraz potem znów błysnęło. Huk pioruna dotarł prawie natychmiast niczym salwa dynamitu.

Zosia wsunęła się głębiej pod  cienką kołdrę. A gdy błyskawica i grzmot nastąpiły niemal równocześnie, naciągnęła  nakrycie na głowę.  

Leżała nieruchomo, dopóki nie usłyszała, że o zaokienny parapet zaczyna bębnić deszcz. Potem zasnęła. 

Ta noc była dla niej  jedną z najgorszych w roku. Podświadomie czuła, że coś złego się stanie lub stało, ale nie wiedziała co.  

Podniosła się z łóżka o  piątej nad ranem i cały czas była podenerwowana. Wszystko wylatywało z jej rąk. Nawet poranna kawa nabrała gorzkiego smaku i stawała w gardle. 

Kiedy zadzwonił telefon, odebrała go z niepokojem w sercu. 

- Darek nie żyje... - usłyszała. - U nas strasznie padało - mówił dalej - wpadł w poślizg a potem... - urwał, łkając w słuchawkę - potem nie .. 

Nagle zrobiło się jej słabo i upadła na podłogę. Nie wie  nawet, jak długo leżała.  Gdy się ocknęła, zapłakała - Boże, czemu mi to robisz!   

Patrząc na zwisającą słuchawkę podniosła ją, ale słyszała jedynie trzaski.  

Czuła się wewnętrznie pusta, jakby wiadomość o jego śmierci doszczętnie spustoszyła jej ciało. Z każdym padającym z jej ust słowem zaciskała się na jej szyi pętla. 

Był częścią jej życia. Od pierwszego spojrzenia w pubie. Jego zielone oczy, które się jej badawczo przyglądały sprawiały, że cała drżała. 

Kilka godzin później leżała na łóżku gapiąc się tępo w sufit, lub na stojący na stoliku jego zdjęcie. 

Odetchnęła głęboko. Miała nadzieję, że w ten sposób oddali niepokój. Tak się jednak nie stało. Bicie serca było coraz silniejsze a niepokój męczył. 

Wciąż padał deszcz. Zimny, szary letni deszcz lał się nieprzerwanymi strumieniami. Jak gdyby Bóg w niebie siedział i płakał, solidaryzując się z Zosią. Ale mógł sobie oszczędzić  tych łez. Lepiej by było, gdyby pozwolił słońcu świecić. By nie drwiło z tego ciemnego żalu, który ją otaczał.

„Ludzie rodzą się i umierają. taka jest kolej rzeczy, ale to, że on umarł w taki sposób, jak jego rodzice, było nie do przyjęcia. Teraz odszedł na zawsze. Nie znam nikogo, kto umarłby z powodu żałoby. Jednak  nie mogę  umrzeć, bo noszę  w sobie jego cząstkę  z krwi i kości. Małą kruszynkę“ - napisała w swoim pamiętniku.