Splatając z sobą wydech i kicz

Każdy dzień na nowo

wplatam w poszczególne nitki

kiczowatej makatki z jeleniem

choć aż taki kicz nie bardzo ma sens

Skrzętnie oblekam w kłamstwo

niebo tkane od środka

by wreszcie pokazać innym

że nie ma sensu wieczne powtarzanie

tych samych czynności

że puszczając do siebie oko

często przymykam na to oko

a nawet siebie już tym nie rozśmieszę

Zalegam na najmniejszym boku

zaklinając go na wszelkie świętości

aby podczas polowania

nie wypruł z jelenia ostatniej kropli krwi

i podług tejże nie skonał w jeszcze większym kłamstwie

Tasuję się z plamami

przypadkowo rozdanymi niecierpliwej nagonce

która mimo knuta nad głową

bezczelnie się garbi

i nie znając do końca swojej nitki w szyku

zawsze gubi ścieg jak trop

Zgrywam zatem muszkę ze szczerbinką strachu

zataczam się od niedorzecznych różnic

pomiędzy plamami w lewym i prawym oku –

każdej i tak nikt nie zauważy

chcę być możliwie jak najbliżej igły

nim na dobre stracę wzrok

Tylko ten czas przed i po polowaniu

nie ma już żadnych złudzeń

nabiera wydechu na odgłos rogu

by wreszcie odezwać się do tego

co mówi do mnie

do siebie

ciebie

do wszystkiego naraz

głosem przerażonego jelenia na rykowisku

z poplamionej

kiczowatej makatki