Epilog parkingowy

Zaparkowałem chropawy tekst

( miałem przy tym stłuczkę z podświadomością)

Tym samym odebrałem mu odrobinę wiary

w mądrość kierunkowskazów

Teraz formuję okaleczone krawędzie

na gładko

niczym raz na zawsze ustalone miejsce

i układam w garbate sterty jego wolną wolę

Kiedy płonie w piecu

mogę mu ofiarować tylko dym

( może coś znaczy taka lekkomyślność

w drodze przez komin)

od samotności do samotności

Chromy był ten tekst

wszak kiedy mówi się tylko do siebie

pisze się także w bezruchu

(dlatego swobodnie pali się cały

nigdy niedrukowalny almanach moich bękartów)

ten basowy lament głuchoniemoty

wykłócającego się o miejsce na parkingu

jakby miało to coś wspólnego

z jego miejscem na grób

Zupełnie jak w kinie

na czeskim filmie

rząd trzeci

miejsce pięćdziesiąte pierwsze

Dokonało się i poniosło

wskrzesić jakąś nieważną chmurę