Ciekawa konstatacja. Ale ja pierwszemu wersowi nadałbym brzmienie:
"W Trąbkach leciwa damulka". Wtedy wierszyk przyjąłby prawdziwą postać limeryku, a jego treść osadziłaby się w małopolskiej miejscowości.
Poza tym super.

Zgadzam się, Janko. Zapomniałem leciwą damulkę umiejscowić w regionie, znaczy przyszpilić na mapie Polski. Gdzieś trzeba, do rymu i ku wesołości.
"W Trąbkach leciwa damulka..." i z prototypu powstaje doskonalszy twór. Prawdziwy limeryk.
PS. Na moje usprawiedliwienie mam tylko to, że wpadł mi po drodze, kiedy od rana do wieczora pedałowałem po górkach, zjazdach i pagórkach naszego pięknego pojezierza. Prawie półtora setki. Jeszcze po powrocie dobrze nie odetchnąłem, a już szybko zapisałem i wysłałem. Potem poszedłem "się doprowadzić". Ot, i mam ponowne potwierdzenie, że co nagle, to po diable ;)

"Limeryki są dla ludzi inteligentnych", jak już stwierdziła Piórko. Dzięki temu, nie muszę tłumaczyć ani sznurków, ani przesłania ;)

Chriss, z racji moich zainteresowań wiem, że przed wojną w mieście Grudziądzu stacjonowało wiele jednostek wojskowych, oraz miało siedziby wiele centralnych szkół wojskowych. To był jeden ogromny garnizon. Znaczy, było wiele młodego jurnego chłopa, często z dala od domu. Resztę możesz sobie dopowiedzieć...;)

Rajfurka "sznurków" tam już nie miała
lecz ciągle za nie pociągać chciała.


Uśmiałam się do łez, wyobrażając sobie rajfurkę w "sznurkach" :D

Też sobie rajfurkę wyobraziłem w "sznurkach"... sam się śmiałem, kiedy pisałem ;)

Czasem dobrze jest zaglądnąć do starych tekstów... przecież nie poprawiłem limeryku (w pierwszym wersie). A przecież jest taka piękna polska miejscowość na Pomorzu Gdańskim. W poprawionej wersji więc wstawiam limeryk:

W Swornegaciach cna damulka,
młodość odszukała w "sznurkach".
Mocno się wpijały,
chęci pozbawiały.
Zmieniła fach na rajfurka.