Odpowiem tekstem "Damiana" z innego Forum:

"Jest tam oto taka scena, tacy aktorzy, takie miejsca. I zawsze wszystko się kończy. Mimo że gdzieś jeszcze wiele się dzieje, pytam się gdzie może dziać się cokolwiek, kiedy już nic nie słyszysz. Kiedy nie widzisz, nie czujesz. Pierwsze spadania liści, świat staje się smutną pieśnią, ciebie czeka podróż przez porywisty wiatr i burze. Przypominasz sobie wszystkie upadki i wygląda to tak jakbyś nigdy nie istniał. Czas zatrzymuje się, a ludzie wokół drżą.

Ci których nie ma, w oddalających oczach zostawiają cząstkę siebie. Usypiają na pustych polach, z ulgą i wściekłością tych co zostają tutaj. Oddychanie jest trudniejsze. Ale życie nie jest sekwencją którą da się uporządkować. Dużo piękniejsze są sny, takie w których zostaje się na zawsze przydarzają się tylko raz. Uwierz, to coś nadzwyczajnego. A więc dzisiaj zapisujemy wszystko od nowa. Do następnego razu. Aż nastąpi cud spotkania. I spojrzymy na siebie z przekonaniem, z całym wyrazem i tym co jest w nas tak głęboko."

Uzupełnię jeszcze ten Twój tekst dwoma wierszami jednego z najwybitniejszych obecnie Poetów, mojego serdecznego Przyjaciela X Jerzego Hajdugi, gdzie w pierwszym skarży się, iż "mama zmarła":

mamo
a co będzie
z guzikiem
który miałaś przyszyć do koszuli

co będzie z kubkiem
któremu na wieść o twojej śmierci
wykręciłem ucho

co będzie z butem
pantoflem
chlebem
pod
nogami

co będzie
z tobą mamo
gdy w końcu
sam Bóg
ci powie
że

twój syn Jerzy
jest księdzem
da sobie
radę
bez
ciebie"

w drugim natomiast, "dedykowanym Anieli", czyli mnie, zatytułowanym "Przyjdź" pisze:

"Panie pomyśl już
o mojej mamie

kochanej takiej
dlaczego

jesteśmy
sami

dedykuję Anieli
11.02.2015"

Bardzo dziękuję za komentarze, które o nieskończoność powiększają wszystko to, co chciałem zawrzeć w wierszu.I dziękuję za oceny, o kilka poziomów zawyżone.
Patrząc za okna czuję, jakby Szkocja ukradła dziś Polsce pogodę. Więc wysyłam ją z powrotem.

X Jerzy w tomiku "Powieki wieków", nadal niepogodzony z tęsknotą, choć minęło ponad ćwierćwiecze od Mamy odejścia umieścił w nim kolejne wiersze. Przytoczę jeden z nich, bardzo znamienny, a z pewnością korespondujący z Twoim:

"Posłuchaj pamięci"

choć dawno zmarłaś
mamo pełny jest życia
twój pokój

aż przykładam ucho
gdy jest za głośno
i gdy za cicho

dziś w nocy także
nie mogłaś zasnąć

wiem dobrze
wiem

Bardzo serdecznie oraz kwietniowo :)))

Dodaję kolejny wiersz o Mamie X Jerzego:

"Do domu"

jest taki cmentarz bez grobów bez dołów
nocą gdy wracam z dworca na dworzec

ani gdzie uciec ani się wciągnąć
od słowa do słowa

wystarczy chwila zapalam papierosa
i już wiem gdzie będę rano

przecież u mamy ja cały w piachu
ona po łopatkę

Oraz ten z ostatniego zbiorku "Odpocząć od cudu" (2014) gdzie własną bezsennością umęczony po kres psychicznej wytrzymałości Kapelan ZOL-u osobliwie zamienia się w tamto, sprzed 60 lat, dziecko:

"Zawsze"

mamo już
późno

a ty
z dłonią

na mojej
poduszcze

przytul się
przytul

Serdecznie, mimo że być może, jeszcze nie ostatecznie :)

Siwizna przysparza nam wszystkim rozumu - zbyt późno jednak, żebyśmy mogli zdążyć cokolwiek jeszcze naprawić :(

Parafrazując: "Śpieszmy się kochać ludzi - tak prędko odchodzimy..."

Są takie prace,
które zrobią się same.
Trzeba tylko ich nie robić.

(cytat z pamięci - patrz środkowe wersy utworu)

- to synteza naszego starego europejskiego myślenia jeszcze z czasów demokratycznej zakłamanej Wielkiej Grecji, od zawsze posiłkującej się katorżniczą pracą wykluczonych spośród ludzi niewolników.

Kulminacją tej ostrej schizofrenii już w czasach nowożytnych były postkolumbijskie wieki kolonizacji tzw. 3. świata. A relikty tej całej moralności i filozofii tkwią do dzisiaj w naszych europejskich głowach nawet u dzieci, dla których Matka (vide nagłówek) nie jest często wcale człowiekiem... a rodzajem przestawianego z kąta w kąt podnóżka??

Okazujemy Jej (Matce) publiczne wyrazy oddania - a potem ta sama Matka na stare latka jak kukułcze jajo podrzucana jest domowi starców z jego obcością, anonimowością i skostnieniem, chociaż "starych drzew nie przesadzamy"; jest to codzienna praktyka nie tylko w Niemczech, w Szwajcarii, Holandii czy innej jeszcze Hiszpanii. W całej zachodniej cywilizacji mówi się o "problemie starzenia się społeczeństw", chociaż to żaden problem, skoro taka jest natura i kondycja każdego z nas.

Gdzieś w głębokim tle utworu majaczy obraz Matki Boskiej.

Wiersz genialny na każdym poziomie interpretacji

Oj chyba tu ktoś tak na wiosnę nie źle przesadził. Dziękuję!