Roztrzaskany kaganek

Zniszczyli własny kaganek światła

I wyruszyli na poszukiwanie

W obcym państwie

Nagle pomiędzy spokojnymi budynkami

Rakiety wroga niszczą pokój

Teraz prochem przetrawione w ruinę

Płoną niczym znicze

I ponad tym

Roztrzaskane ludzkie istoty

W powietrzu drga spalenizna. To zapach wojny

Najbardziej groźna, gdy płoną zakłady

A grzyby dymu podobne do atomowych

Ścielą się na miasto

Ruiny się tworzą. Czego szukają?

Wszczęte poszukiwanie oparte na młocie

Spycha ich pod ziemię

Tam przybici do dna tęsknią

Za błękitem nieba

Roztrzaskany kaganek. Powrotem furgocze

Prochem i pokutą

Skleić prastary lampion

W adorację świętych ołtarzy

Dających pokój