srebrne kule rozłożone parzyście odbijają 

światy tylko niemagiczne 

gubią kształty i kolory 

w srebrze zatapiają je 

srebrnym kulom patrzę w oczy szkliste 

bez zamiaru dotarcia do dna 

tam jest martwo i nietrzeźwo 

a tu północ w noc puka za dnia 

w srebrnych kulach nic nie ma mojego 

cień postaci się kryje i mgła 

ich jest wolą co odkryć przede mną 

w migotaniu zamkniętym w szkłach 

srebrne kule wczepiają się w myśli 

pobrzękują pytaniem o mrok 

wydobędą ze mnie za wcześnie 

wysrebrzone słowa po dno