Komuś kiedyś zabrakło [zapewne] odwagi, aby ten wiersz zinterpretować, choć - w zasadzie - to stać się on [wiersz] powinien: manifestem!

Dawno wyśmiane i modne zwłaszcza w okresie modernizmu hasło "sztuka dla sztuki"

(patrz nagłówek)

ma dzisiaj już 200 lat z kawałem

i /tak z grubsza/ głosi, że każdy artysta tworzy, co tylko chce jedynie po to, by... tworzyć.

Ale już sto lat temu badacze fenomenu, jakim jest sztuka, zauważyli, że NIE MA takiej twórczości, która by nie miała swojego Odbiorcy.

Dzieło sztuki ZAWSZE i WSZĘDZIE ma swojego Adresata. Czasami jest nim sam twórca, który DLA SIEBIE pisze, dla siebie komponuje, tylko sobie robi zdjęcia itd., itd.

L`art pour l`art - to co najwyżej zabawa nieświadomego dziecka. Dojrzały artysta dokładnie wie, k o m u dedykuje swoją sztukę

Wiersz staje w obronie pisania dla pisania, śpiewu dla samego śpiewu, rzeźbienia dla rzeźbienia etc., etc., ponieważ korci nas wolność od ustalonych /przez tzw. ogół/ zasad, wolność od głosów krytyki, od obowiązujących trendów, od cenzury, od tradycji itp., itp., itp., ale

to utopia.

Jako ludzie sztuki jesteśmy dziećmi określonych czasów i określonego miejsca, które zusammen do kupy determinują nasz język, nasze postrzeganie świata oraz końcowy kształt komunikatu, jakim jest nasza twórczość

Wbrew pozorom pisać dla innych

(patrz temat wiodący)

wcale nie oznacza zniewolenia. To dla piszącego wielki honor - i równie wielkie zobowiązanie.

Pisząc dla innych, nie możesz tych innych lekceważyć. Jeżeli to robisz, w świadomości zbiorowej nie istniejesz