Śnić, choć raz

Jesteśmy zbyt prości, zbyt prawdziwi,

z nieprawego wylęgu i ożebrowania,

które nadal skrywa wstydliwe płuca

by rozprawiać o nierozpoznanych, źle utulonych snach.

Musimy nieustannie zaprzęgać to, czego się nie chce,

zupełnie, jakby chodziło o kłamliwą prawdę, żebra,

pojemny wszechświat płuc czy o sny przestępne

nie tylko co cztery lata, które, same w sobie,

przestają śnić tylko dobro i zło,

cały ich martwy wylęg.

Muszę poznać trasę do żeber, nawierzchnię płuca,

rościć sobie prawo do bezbarwnych opowieści

o kolejnym wszechświecie prostego

wdechu i wydechu.

Wiedząc, że najtrudniej śnić dobro,

a uporczywie śniąc zło, w całej jego ostrej obecności,

być jednak nie do rozpoznania,

choć raz

po prostu być,

inaczej

niż śni nieomylna ręka opatrzności.