Wiersz byłby bardzo dobry, gdyby nie ten brak diakrytycznych znaków, które utrudniają nie tyle samo czytanie, co (z)rozumienie... :)

Karpacki horyzont (patrz nagłówek) to chora tego regionu krwawa przeszłość, której kamienną pamięć zabierzesz ze sobą - zamiast wygodnej poduszki - do grobu.

A te puste sady,
A te studnie ciche
W pas zarosną zielem,
Owsem, dzikim żytem.

Kto nie widzi podtekstów historycznych, wyjaśniam:

w Bieszczadach /które są pasmem górskim Karpat/

(patrz tekst i wszystkie tytuły)

w czasie okupacji hitlerowskiej i kilka lat po niej (w latach 1939 - 1947) Ukraińcy /Dolinianie, Łemkowie, Bojkowie/ zabijali miejscowych od stuleci pożenionych z nimi Polaków, a Polacy - ich.

Masowe mordy, podpalenia, popielisko i ruiny,

do dzisiaj puste /po akcji przymusowych wysiedleń/ do dzisiaj zarośnięte lasem wsie

to te kamienne obrazki, których pamięć przywołuje Poeta

Czym dla nas i Ukraińców jest karpacki horyzont?

Karpackim /c/hory/m/zontem

?

Brak znaków diakrytycznych w czyimś zapisie

w porównaniu z brakiem elementarnej wiedzy /u odbiorcy/

to naprawdę bardzo mały Pikuś