zastanawiam się więc, czym byłaby, czym jest twórczość bez odniesień, jeżeli w ogóle taka jest

Dzięki ci Askawinie i wszystkim, którzy przeczytali. Mój dziadek to skarb, czasem do nie doceniam.

Nie wiem, czy ten wiersz jest dobrze napisany. Wiem, że jest piękny.

Mój dziadek dużo mi mówił o żydach, mieszkał w miejscu gdzie było ich naprawdę dużo:

"XVII w. sięga historia społeczności żydowskiej Chmielnika, w którym na podstawie przywileju wydanego przez Krzysztofa Gołuchowskiego, zaczęli osiedlać się Żydzi sefardyjscy wygnani z Hiszpanii."

Polska, podobno znaczy - tu odpoczniesz:

`Po-lin = Polska W Jewish Museum w Nowym Jorku istnieje informacja że Żydzi wypędzeni z Hiszpanii zatrzymali się w miejscu w którym chcieli odpocząć "Po-lin" i stąd pochodzi nazwa Polska.`

Mój dziadek ma 86 lat i wciąż przynosi węgiel do kuchni, rąbie drewno - trochę głuchy, ale dzięki temu rozmawiając z nim ćwiczę dykcję i gestykulację.

Bez ocen, tylko komentarz - z przyjemnością przeczytałem. Czuć emocję i bliski kontakt. Kawał życia zwykłego, dobrego człowieka. Skarbnica wspomnień.
Dbaj o dziadka. Ja nie miałem żadnego. Jedna choroba, druga wichry historii.

Wiersz napisany od serca , bez udziwnień (a zresztą ja cenię udziwnienia, ale u siebie).Płynie historia rodzinna i czuje się międzypokoleniową więź :)

Imię znaczy dokładnie tyle (i nic poza tym), co i ile "znaczy" imiona nosiciel. W Ameryce Północnej Indianie (Apacze? Czejenowie? Huroni?) dzieciom swoim nadawali imiona "na próbę", a dopiero potem czas i dziecka dzielność przynosił ich imię dozgonne. W hiszpańskojęzycznym świecie Jesus jest do dzisiaj bardzo popularny. W popaździernikowej Rosji radzieckiej dziewczynki chrzczono Rewolucjami, a chłopców - Marksem i/lub/czy Engelsem. Etc., etc.

Niskie ukłony dla wielkiego Dziadka Adolfa.