WÓDKA Z DZIADZIĄ

Ten epizod, to wspomnienie,  jest dla mnie kwintesencją późnego PRL – u.

Spotkałem Dziadzię w ponury październikowy albo listopadowy wieczór na jednej z kieleckich ulic. Po krótkiej rozmowie postanowiliśmy napić się wódki w knajpie. Każdy z nas miał już w kieszeni dowód osobisty, więc mogliśmy. Wybraliśmy „Jodłową”, bo była najbliżej. Kilka minut później zasiedliśmy przy stoliku. Pojawił się kelner.

Pół litra.

Wódkę podajemy tylko z zakąską.

A co możemy zjeść do wódki?

Przyniosę kartę.

( Chwilę trwało zanim wrócił.) Przejrzeliśmy menu i dokonaliśmy wyboru. Zabrał kartę i poszedł, by po dłuuuugiej chwili wrócić.

Niestety, tego już nie ma.

A co jest?

( Znów oddalił się na dłuuuuugo.) Wyliczył nam co jest. Ponownie dokonaliśmy wyboru. Znów się oddalił. A kiedy wrócił, stwierdził, że wódki już nie ma. I znów się oddalił, dając nam czas na zastanowienie się. Wtedy pan z sąsiedniego stolika odwrócił się do nas i zapytał, ile flaszek nam trzeba. Po ile? Wzięliśmy jedną – podał nam ją z torby stojącej obok jego krzesła. A kiedy kelner wrócił zamówiliśmy dwie oranżady i dwie literatki. Oranżada była. Wypiliśmy więc, polewając sobie pod stołem. Nikogo to nie raziło, nikomu nie przeszkadzało. Był 1988 rok.