spoglądając na niebo

doszukuję się źródła tego błękitu

i myślę o myśleniu

tak beztrosko

jak szkrab na łące

biegający za motylkiem

jestem dzieckiem

triumfu rozumu

i kocham słowo jestem

bez znaczenia czyniąc okoliczności

mogę się bujać na skórce

od wielkiej pomarańczy

pośród pnączy gum do żucia

w chwili nieobecnej

najważniejszym dla mnie

to posiadać myśl

ten wspaniały

wielki błękit niebieskich migdałów

1998.07.20