Od lat przychodzimy z bliskimi się spotkać

przy grobach wzniesionych na końcu ich drogi,

wraz z którą skończyła się ziemska wędrówka –

spoczęli, by dusze od ciał oswobodzić.

Refleksja imiona umarłych wyszepcze,

rozświetli w pamięci zatarte obrazy

płomykiem tańczącym przez chwilę na wietrze,

co zniknie, nim w blasku wspomnienia ukaże.

A gdzieś na uboczu wyryte napisy

wciąż trwają na straży, gdy przyjdzie zaduma

nad tym zapomnianym, leżącym tu w ciszy,

co istniał dla świata i dla świata umarł.

Czas w pędzie donikąd zadaje pytania:

czy życie doczesne to cel, czy przystanek?

Przed tą odpowiedzią rozsądek się wzbrania –

w bojaźni i w wierze nieznana zostanie.

Zbigniew Jaszczyk

foto net