Wenecjo – bombonierko

słodka  z widokiem

na wyobraźnię - -

zawsze gdy oboju przypływ

i odpływ

w plisy fali drobno marszczonej

grynszpanowego koloru - - -

- - -

Kanałem Wielkim sunie

nie gondola (ów folklor wenecki)

lecz czerwone zwinne vaporetto

ze mną na pokładzie

i w towarzystwie zwyczajnych pakunków  - - -

- - -

Skądś fujarka. Mandolina. Gitara.

Skrzypiec szczebiot lśniący niby

ptasie piórka. Gryfem rozśpiewana

altówka. Wiolonczela zakatarzona

i kulawa basetla - - -

- - -

Tu gwiazd fusy sypie

bladego nowiu espresso -

Kafejką jest niebo lurowate.

Podobny posiada doń kolor

przesiąknięta laguna

jodem – algami - -

i tranem - - -

- - -

Trąbki cekin nazywanej Clarino

to jasny sygnał Maestri nut

Muzyków moich kochanych

ze strofami Pana Josifa Brodskiego - - -

- - -

Odpływ.

Przypływ.

Przypływ - - -

- - -

z trotuaru zlizuje słony kurz

a Monsignore na gładzi wody

ten krągłolicy miesiąc wieczorny

rybim prowadzi mnie okiem

pośród partytur

sieci trzepoczących   - - -

- - -

Gdy ja w Veronese’a zieleni

do koncertującego podobna anioła - - -

- - -

szklano śpiewam: Gloria – Eius -

Gloria - - Gloria in excelsis Deo - - -

- - -

niczym ta chórzystka lub inna sierotka

z Ospedale della Pieta...