Wiesz Ty co, Bartymeuszu, to odnośnie Twojej miniatury odczucia moje są następujące:

a) Bóg na pewno JEST, mimo iż miewamy niekiedy wątpliwości co do Jego istnienia :) Kiedy jednak - od czasu do czasu - bardzo boli mnie serce, ON wezwany, niezmiennie ów ból uśmierza :)

b) Czy jest tą "nadzieją" Polska? Fakt, w niemal każdym powiecie istnieje choćby niewielkie a zasłużone sanktuarium p.w. Matki Bożej - naszej Matki i Królowej. W rodzimym powiecie naliczyłam 5 lub 6 takich miejsc. Co ważniejsze, w moim kościele parafialnym jest obraz NMPanny Pocieszenia, przed którym modlą się nawet ci, którzy już dalej nie przestąpią kościelnego progu...

W każdym razie na pewno pozostanie "lud mały, ale wierny", podobnie jak odrodzi się też Francja. Francja libertyńska, ale jednocześnie ta od Cudownego Medalika MBNiepokalanie Poczętej z Rue de Bac, Płaczącej Pani z La Salette, Immaculaty z Lourdes :)

c) Twoje zamyślenie na modłę medytacji Beaty Obertyńskiej.

Bardzo serdecznie :)))

a droga Befana, jakby w wojsku, nawet w nocy, wciąż w nasłuchu... pozdrawiam w Bogu!

Wiesz, Konstanty, też zastanawiałam się nad miejscem medytacji :-))) Cóż, kiedy ów przybytek, potrafi osobliwie nasuwać rozmaite myśli :-D :-D :-D tak jak przychodzą one... dziecku na nocniku :-D :-D :-D

Podziwiam Autora za odważną szczerość :-D Przecież nie musiał się przyznawać albo poprawnie i estetycznie opisywać omszały kamień nad stawem na którym zasiadł, by następnie wyprowadzać swoje na poły zbuntowane konkluzje, typu: "Jest Bóg - nie ma? Lub jest, ale Go nic nie obchodzi?

Każde miejsce dobre, co widać na przykładzie przedstawionego tekstu :-)))

Z rozbawieniem i bardzo serdecznie dla obu Panów :-D

Nadzieją Boga są dzieci. Wszystkie - Lilianka, Nataszka i Jooohn - nasze są!

I proszę nie siedzieć niekiedy naburmuszonym. Szkoda fatygi