Już dawno uzbierała się cała potrzebna suma,

A szczodrość narodu nadal rosła: *Bierz, Jermiło Iliczu,

Wiemy, że oddasz na pewno - i to z naddatkiem!*

Nasz sierota kłania się do ziemi

Na wszystkie strony świata,

Prostemu ludowi z serca dziękuje, po czym

Z kapeluszem po brzegi wypchanym szczerym złotem,

Z wozu zeskoczywszy, szybkimi krokami

Prosto do izby skarbowej zmierza.

Oniemieli na jego widok zgromadzeni tam urzędnicy,

Cały zzieleniał kupiec Ałtynnikow,

A kiedy nasz młynarz wysypał im na stół

Równo tysiąc rubli zadatku, ich zdumienie nie miało końca!

*Jak nie tłusta szynka, to choć psi ogon!* -

Powiada nasze stare przysłowie,

Więc rad nie rad wszyscy oni hurmem się rzucili

Do Jermiły z kwaśnymi gratulacjami

I szytym grubą nicią powinszowaniem!

Lecz nie z naszym sierotą takie lisie zagrywki!

Nawet złamanego grosza w lepką łapkę od niego nie dostali!

1865