Okazuje się że Jezus nie jest już bezradnym niemowlęciem, lecz potężnym władcą i królem w niebiosach


 I ujrzałem niebo otwarte, a oto biały koń. A siedzący na nim, zwany Wiernym i Prawdziwym, w prawości sądzi i prowadzi wojnę.  Jego oczy to ognisty płomień, a na jego głowie wiele diademów. Ma napisane imię, którego nie zna nikt prócz niego,  i jest przyobleczony w wierzchnią szatę spryskaną krwią, a imię, którym go zwą, brzmi Słowo Boga.  Również wojska, które były w niebie, podążały za nim na białych koniach, odziane w biały, czysty, delikatny len.  A z jego ust wychodzi ostry, długi miecz, aby mógł nim uderzyć narody, i będzie je pasł rózgą żelazną. On też depcze winną tłocznię gniewu srogiego zagniewania Boga Wszechmocnego.  A na swej szacie wierzchniej, mianowicie na udzie, ma napisane imię: Król królów i Pan panów /Obj 19:11-16/

Poruszający wiersz, bo słowo jest jak życie i śmierć w jednym.

"Górujące życie": niepotrzebne przestawienie. Reszta może się podobać :) Nawet bardzo :)))

Serdecznie :)))

To górujące życie mnie się podoba,jako metafora lęku przed niebem.Jednak to,co mnie przeraża,to górujące życie małego(dosłownie) człowieka tu na ziemi.

Życie górujące to akt zesłania Chrystusa .
To fenomen Chrześcijaństwa - nowy etap ludzkości .

Pozdrawiam serdecznie :) :)