Otóż postanowiłam upiec poza filetem z łososia rybę zwaną karpiem,który bez wątpienia nadaje się na staropolski stół.A,ze mloda juz nie jestem ani też leciwa,postanowiłam spojrzeć na tę znamienitą rybkę pewnym okiem.Spoglądam na taka,jak ją Pan Bóg stworzył,i co widzę?Karp jest chyba-nie jestem pewna-rodzaju męskiego,przynajmniej w pisowni.Jego łuska z tego ,co się orientuję w starodawnych wierzeniach miała zapewnić szczęście tym,którzy chętnie ją do portfeli wkładali.

Postanowiłam oszczędzić sobie w dalszej części zbędnych dywagacji na temat naturalnego wygladu karpia i rozgrzałam na patelni potrzebny olej-a jakże!

Ha,dopiero by było,co ostatecznie takze ukazuje nam nowa moda,gdybym usmażyła karpia bez oleju.Już zaczynam się bać i to samej siebie.

Rybę natychmiast położylam rzecz jasna na rozgrzanym tłuszczu i dodając wspomnianych bakalii,które nieco osładzają prostego i niezbyt,co tu dużo pisać-wykwintnego karpia.Figi prezentowały prawie wyniośle,orzeszki nerkowca  skroiłam na połówki,aby mogły wydzielić swój aromat,a daktyle pokroiłam na mniejsze cząsteczki,aby owoce sklarowały się,ze względu na swój cukier i połączyły z rybą.Zioła jak wiadomo,są przyprawą niezbędną w staropolskiej kuchni,dla zapewnienia zdrowia jej domownikom,toteż posypałam nimi wnętrze ryby.Całość przykryłam szczelnie,aby aromatyczne przyprawy na wespół z owocami drzewa figowego utworzyły spodziewaną dla mnie kompozycję.

Karp tak smakował wszystkim,że zniknął z talerza bez wieści.