Porankiem ściemnionym lampą zachodu, 

Poruszę się w prawo, otworzę oczy, 

Wstanę, rozglądnę się, tak jak za młodu  

Umrę na chwilę, czas chwili uroczy, 

Spotkam się z truchłem odzianym w kolory 

Tęczowej czerni i tęczowej bieli, 

Przedwiecznej śmierci nawiedzą mnie zmory 

Bo Ciebie przy mnie nie było w pościeli, 

I ruszę do tańca, ach, znany ten motyw, 

Przez memento mori, do danse macabre ruszę 

Po skórze i kościach pot spłynie złoty, 

W potwornym pląsie część duszy ukruszę, 

A śmierć się nie zmęczy, nie puści do końca 

Piosenki zagranej w puls serca agonii, 

Rytm zacznie przyspieszać wraz z wędrówką słońca 

Po półkuli nieba koloru piwonii, 

Wtem puści, na pastwę koszmaru zostawi 

Rozprute ciało i kawałki ducha, 

Uśmiechnie się lekko, całusem naprawi 

Iluzję zniszczenia, ta piękna kostucha. 

Rankiem promiennym pochodnią południa, 

Poruszę się w prawo, otworzę oczy, 

Brak uczuć, uśmiechu, to byłaby zbrodnia 

Na widok Twój przy mnie, kojący, uroczy....