Schwyciłam w dłonie smutek

melancholia dławi

nie potrafię już zliczyć chwil

pełnych żalu za straconą miłością

spójrz

dzień dogasa

zabierając z sobą moment szczęścia

nieuchwytny jak wiatr

jak woń jaśminu

w czerwcową noc

czemu poranki są tak samotne

a wieczory nie tulą

naszych serc

nie łączą ciał w jeden monolit

nie splatają palców