Spojrzenie.

Widzę niewidzenie.

Zamglony spacer

po codzienności.

Chęć pójścia tą samą drogą,

wnosi pospolitość przyzwyczajenia

w nawyk dnia.

Widzę.

Otwartą przestrzeń,

siwą brodę zmierzchu,

błękitny

szlak zapowiedzi.

Nie widzę Ciebie.

Tylko odwrócenie,

zaprzeczające

szansie na pełnoletniość,

we wszystkich dekadach

przedłużonej młodości.