Niezła satyra! Rozśmieszył mnie twój wiersz.
Nie zrozumiałam tylko drugiej zwrotki z tym kręgiem, w któym trwa kręgosłup. Może mogłabyś sformułować myśl tak, żeby była łatwiejsza do zrozumienia. Chyba że tylko ja mam ten kłopot.

Nie wiem,skąd takie myśli,może pod wpływem ostatniego snu,ale do rzeczy-kręki to policzone kości,jak ludzie,wśród których się znajdujemy,i mogą być na tyle fałszywi,że porachować te kości im jest łatwo,albo złamać czy zgiąć kręgosłup,kiedy prawda schodzi na ziemię.

Po wyjaśnieniu chyba zrozumiałem. Natomiast dostrzegłem drobne błędy z zakresu poprawności językowej. Nie rozumiem, dlaczego "niewiadomego" piszesz łącznie, czyli prawidłowo, a "nie swojego" rozdzielnie. Drugi wers drugiej strofy należy zacząć małą literą. W trzeciej strofie po pierwszym wersie brakuje przecinka. Brakuje też spacji po jednym z przecinków.

Ciekawe i przyjemne - lekko to odebrałem .

Przepraszam janko,jak zwykle za literówki i niespójne zdania.Ale zrzucę winę na laptop.
Rozar lekko jak w lektyce ,czy tak się nie przejmujesz wnętrznościami?Bo ja to napisałam,ale jakoś ciężko to widzę.

Dziękuję za komentarze,i widzę wszystko,jak zwykle po zwróceniu mi uwagi.

Wertykalna sprzeczność, tkwiąca na linii oderwana głowa-kruchy w strachu kręgosłup-wątroba niezdolna bez kieliszka do składania tych puzzli-tyłem do przodu nogi - ta wpisana w naszą kondycję sprzeczność wszystkich nas wiąże horyzontalnie w ten kaftan, co nas trzyma w pionie. Pozostają nam tylko grawitacje w obłokach.

Jedyne, nad czym zawsze panujemy - to nasz wyzwolony śmiech!

Piękny kawał doskonałego poetyckiego warsztatu.

nie mogę uwierzyć w ten komentarz,nie wydaje mi się,ale trochę nauki anatomii weszło mi do mojej ciasnej głowy.