Polski orzeł

- Nie martwcie się szanowne panie! O dzieciach też pomyśleliśmy!

- A teraz niech szanowne panie popatrzą!

- Na tych drzwiach za chwilę zawiśnie wasz polski orzeł.

- Hrygoryj, wyprowadź chłopca. Z domu wyprowadzili kilkuletnie dziecko. Wystraszonym wzrokiem popatrzyli na siebie - syn na matkę i babcię, matka na syna i matkę, babcia na córkę i wnuczka.   To, co za chwilę, chwila po chwili, wlokące się jak wieczność, na co musieli patrzeć, nie chcąc tego widzieć,  było przecież niemożliwe, było nawet nie do pomyślenia, a cóż dopiero, aby ktoś mógł coś takiego zrobić. A jednak to się działo na ich oczach.

Dwaj mężczyźni chwycili chłopca za ręce, lekko podnieśli w górę, i jego ciało rozpięli na drzwiach, nadając mu jakby kształt krzyża. Przybili gwoździami najpierw skierowane na boki jego ręce, potem złączone u dołu nogi do grubych desek. Chłopiec trochę się wyrywał, ale nie miał najmniejszych szans na to, aby przeszkodzić oprawcom w spełnieniu ich zamiarów, które zrodzić mogła tylko wyobraźnia nie człowieka, lecz zbrodniczego szaleńca, zamienionego w automat do zadawania męki i zabijania.

Przybili chłopca do drzwi gwoździami. Pod nim dali na drzwiach napis. „Polski orzeł”.

- Chłopci, patrzcie jak wygląda teraz polski orzeł.

Mężczyźni przechodzili koło chłopca i śmieli się, nabijali z niego, napawali jego cierpieniem.

-  No i co, dokąd chcesz polecieć?

- Jak chcesz, możesz teraz latać od morza do morza!