Opadł pył rozwiewanych wyobrażeń.

Jesteśmy nadzy od trwonienia chwil

na rekwizyty emocji złapane pod rękę.

Na pamięć chorujemy sobą,

bez pamięci lecząc nawzajem.

Dalekie gwiazdy chłodnym blaskiem

nie wypalały planów po naszych dłoniach.

Spojrzenia nie były pierwsze do przysłowia,

choć mrowienie wyborów przeniknęło

światłem w drodze pomiędzy oczyma.

Mury przekwitają kolejną mrzonką.

Parę razy od zalanych ogniem korzeni

w gnijących po kątach skargach.

Ostatnio przez zbyt naiwny odcień

czerni na drzwiach dla kontrastu kamienia.

Nikt już nie słucha. Weź miętowy oddech,

nim mdła herbata z cynamonem i chili

przepali gniewem aksamit głosu do snu.

Powstrzymaj pazury obaw przed furią.

Dziś ma brak numerów w rękawach.

Nikogo nie obchodzi, gdzie pójdziemy

uczyć chmury chodzić po naszych śladach.

Dobrze wiesz, jak liczyć bez papieru.

Mamy tylko tę wspólną nagość dnia,

tak niedoskonałą, aż świata się nie widzi.

2017.02.12