Hej nadziejo, w kolorowej spódnicy 

marzeniem sennym rozświetlasz umysł  

pijany nad ranem, z wczorajszym siniakiem 

otarty z godności, śpiący w zieleni 

na dzikim rozstaju, gdzie nie ma przystanków 

Otworzę oczy , zwlękę się jakoś. Wstanę i pójdę 

Nie... ! nie tak szybko...! Jeszcze troszeczkę 

Pomarzyć chwilę by żyć inaczej 

By rano kakao z uśmiechem na ustach 

przeglądać prasę w spodniach na kancik 

ułożyć plan na piękny dzień cały 

spokojnym krokiem podążyć do pracy 

Lecz leżę tu sobie 

malując obrazy 

pędzlami fantazji 

za płótno mając  

strony wewnętrzne 

zmęczonych powiek 

Tych złych wyborów 

było za wiele 

zbyt dużo płaczu 

zupełnie zbędnego 

tej szarpaniny w prywatnym więzieniu 

stygnących obiadów już niezliczonych 

strachu co zmuszał do złych wyborów 

skręconych kiszek 

ucieczek szczeniackich 

wykrętów, próśb, kłamstw i wyrzutów 

za dużo wziąłem z nieswojej woli 

a jednak moim podbitym wyborem 

szarpię się między ciągle i wiecznie 

a jednak leżę sobie wczorajszy 

biegają tylko w gonitwie myśli 

neurony w berka igrają z kacem 

jestem gotowy, jak zwykle , od zawsze 

gotów by przerwać  

kołatanie serca 

wieczne błądzenie od dzrzwi do bram 

już mi się nie chce 

sił nie mam...nie mogę 

cóż więc..dlatego... teraz odwiedzam  

światy odległe choć wciąż możliwe 

widoki bajeczne, drogi tak proste 

jeziora spokojne, drzewa kwitnące 

usta tak chętne , miłości pragnące 

uśmiechu pełne, serce gorące 

dłoń dłoni szuka 

oddechem ogrzewa 

szepcze me imię... 

...kiedyś doczekam... 

...dotrę, zapomnę, oddam się, wzniosę... 

zasnę naprawdę, nie czując strachu....