Idę ku słońcu

Idę ku słońcu

tam mój las

na południu

Jak kiedyś na Wołyniu

mego dziadka i ojca

Stamtąd jaskółeczka

wiosną przylatuje

cóż bez niej

Dzisiaj ono świetliste

już znowu jaśnieje

nie tak zmęczone

jak w  dni ostatnie

Więc się do nas śmieje

jakby to był raj.

A w lesie czekają

jasne duchy myśli

idę nie po beztroskę

lecz wchodzę w sens ciszy

gdzie Bóg

Bardziej we mnie jakby

odnaleźć się próbuje

W błękicie wysoko

odrzutowce wykreślają

smugi pytań

To na potem Teraz

pośród pól szarości

miejscami śniegiem rozjaśnionej

całą swą masą rozpostarty

leniwie Las ciemnieje poszarpany

wierzchołków drzew zygzakami

Z słonecznej plaży

lutego na polu otwartym

wsiąkam w ciszę burą

natury Ale przyjazną ją czuję

raczej smutną niż mroczną

bo bez żywej zieleni

I oto słońce już

nie panuje nad przestrzenią

płaską pola Tylko łagodzi

prześwitami półmrok rozświetlając wśród

żywych drzew i miejscami martwych

by żywiły inne

Trzy kwadranse za mną

młodnik mnie powstrzymał

zawrać czas

minęła godzina

15 luty 2017