Hrabia na cokole

(Aleksander Fredro)

Oczom swym nie wierzę - mości hrabio,

Uznany poeto, komediopisarzu,

Że po latach czuwania na martwym cokole

Oraz notowania przywar swych rodaków

Zszedłeś wreszcie na poziom codzienności,

Pozwalając uścisnąć swą hrabiowską dłoń.

Widzisz to dziwadło tryskające wodą,

Chłonące nieustannie gorzkie wdowie grosze

I kpiące z ubóstwa wszechpanującego?

Skoro pozwoliłeś na takie qui pro quo,

Nie bacząc na gusta i potrzeby chwili,

To porzuć w pokorze swą hrabiowską dumę

Oraz rulon papieru, zdarte gęsie pióro.

Uzbrój nas wreszcie w skuteczniejszy oręż

Oraz wezwij do szarży, stary kapitanie,

Generałów - brata i wnuka, huzarów i mnie.

Poprowadź na okopy powszechnej nicości

I nie ulegaj nikomu jak nad Berezyną.

A kiedy ugasisz walczącego ducha,

Pójdziemy wieczorem do kojącej opery,

Gdzie przed laty tłumiłeś swoje wątpliwości,

Czy komedia Ona pisze do ciebie Karla von Holteia

To fałszywa wersja twych Ślubów panieńskich.

Wzywam cię do czynu! - mości kapitanie.