Są tacy, którzy pragną Cię ujrzeć w ranach Jezusa Chrystusa 

Inni powiedzą oj nie, nie bo tylko Budda słusznie nauczał 

Że Ciebie nie ma twierdzą niektórrzy a jeszcze inni nie lubią 

Wielu na Tobie chce zarobić a mędrcy się w tym wszystkim gubią 

W jednej osobie widzą Cię jedni a drudzy w wielu osobach 

Czasem odczuwam jak szukasz mnie a czasem jak się chowasz 

Ja nie chcę już uciekać od tego co mi dane 

Nie będę też udawać, że idzie zgodnie z planem 

Próbuję mocno chwycić czegoś co wieczne jest i trwałe 

Marzenia zapisuję krwią zaklinam i wykuwam w skale 

Już nie pokona mnie goryczy w gardle ciągły posmak 

Cierpienie w popiół jutro zmieni płomień wielkiego ognia 

Naszej wędrówki daj poczuć sens na na Ziemi jak i w niebie 

Pozwól odetchnąć, chwilę przystańmy, daj poznać siebie 

A zagubienie rodzi się na każdym nawet małym zakręcie 

O drobny kamień potknąwszy się zagubić można szczęście 

Idę miarowo i równam krok, co pewien czas przecieram oczy 

Nie mogę poddać się, nie pozwól mi nigdy z twej drogi zboczyć 

Dziękuję Ci Boże za życie  

Dziękuję Ci panie za oddech 

I dzięki Ci wielkie za serca bicie 

Za narodziny, trwanie i pogrzeb