Murowane sprawy zawłaszczają dzień,

by wieczorem rozsypać wstrzymane oddechy

po zmartwionych westchnieniach

za kształtem jutra. Inaczej patrzy z okna.

Nowy horyzont, który należy oswoić.

Czas sprząta nawyki machnięciem ręki.

Wypisane rzeczy na już stukają ołówkiem.

Przez ich pryzmat jest go mniej.

Sączy się pomiędzy irytacją papierów

a kwitnącą spokojem magnolią.

Na starych śmieciach wisi jeszcze wzrok.

Nowe ścieżki trzeba rozpisać drobno,

prosto do sedna, bez skrótów myśli na opak.

Świergot ptaków zaraża spokojem,

aż kicha się na tę nagłość wczoraj.

Jeszcze dudnią pociągi i szumią tiry

niecierpliwością dłoni w bezsenny stół.

Wyraźnie już stłumione brakiem pytań

o zgodę na zmianę formy ognia.

Oddech nabrał przestrzeni. Mój nowy ład.

2017.04.19