Dwa Księżyce

Przede mną

wgłębienie kuliste,

pomiędzy wzgórkami

nad urwiskiem. Nade mną

i nad lasem, Księzyc złocisty.

Wisi, jak Topór wyostrzony.

Na moich oczach, Gdy się

coraz bardziej, do morza

zbliżam, Ni to zorza

rozlewa się, to złocistym,

to srebrzystym blaskiem? Aż

staje się Półksiężycem morza.

Nagle - co ja widzę?

Dwa ksieżyce. Jeden

na niebie. Księżyc Nieba.

Złocisty, Uniesiony jak topór,

wisi nad światem. Drugi, na dole.

Księżyc Morza, Srebrzysty.

Ciemniejący od grozy sztormu.

Szumiący grzmotami rozszalałych

Fal, które paszczami w piaszczyste

urwiska się wgryzają. Cierpliwie

i szaleńczo wpijają. Drzewa

w topiel porywają. Na górze

piaszczystej stoję. To boję się,

to się nie boję. Bo nadal stoję.

W Potęgę Morza się wczuwam.

Wsłuchuję. Daję porywać. Grozie

i Pięknu. Zostają

Tylko słowa.Co we mnie

kipią. Do dziś i będą odtąd

Morzem we mnie.