Król Bólu i Cierpienia

Straciłem głos wobec Kłamstwa

Przywitały mnie ludzkie troski

Czas jakby stanął w miejscu

Boleśnie otwierają się stare rany

To cały Ja, Król Bólu i Cierpienia

W płaszczu z tysiąca kawałków szkła

Rozpada się mój cały świat

Czuję jak powoli umieram

Przemierzam komnatę gwiazd

Dookoła jedynie ciemność

Jak mam się otworzyć

Na niezmierzony Strach?

Nie wiem jak się z tym pogodzić

Dla mnie nie ma już ocalenia

Moje królestwo rozpada się w pył

Widzę jak walą się fundamenty

Zmęczenie mnie zniewala

Klękam w kałuży krwi

Padam nie czując już nic.