SYMBIOZA

Wrzos w samotności długo pływał

Lecz zbyt mokrawa była woda

Choć miał kłopoty z nawigacją

Na swojej wyspie wylądował

Stąpa nieśmiało, drży z pragnienia

Jakoż w nim wszystko strasznie słone

Zmarnował pączki, stracił listki

Korzenie dawno przemoczone

Wyspa, intruza wnet dostrzegła

Pociąga nosem - zapach przedni

Wdycha bez końca, po czym - stwierdza

Dla moich nozdrzy odpowiedni

Odsłania plaże, kryje skały

Palmom, owocem stroi czapy

Poezją błyszczy niby księżyc

Być może przybysz stracił mapy

Dla wrzosa, wyspa to Bieszczady

Dla wyspy, wrzos to Himalaje

Nieważna wielkość i mentalność

Przyjaźń odległe zbliża kraje

Sprytnie połączył los, dwa światy

Jak dwie śnieżynki w kroplę wody

Los ma coś z małpki - rzuca skórki

Więc czasem śliskie są przygody

Wyspa nie brzozą jest i basta!

Wrzos nie jemiołą na tej brzozie

Toteż się każde z nich rozrasta

Bo przecież siła tkwi w symbiozie

Dziś żegnam wyspę, skutą wrzosem

Bo tam wciąż smutno, ciągle siąpi

Rozum mi żaglem, dusza sterem

KOŃCZĘ! - Ciąg dalszy nie nastąpi

PS.

Lubię żonglerkę, szczerym słowem

Geniusz nie ćwiczy i nie szuka

Wierzcie mi drodzy `SAMI SWOI`

Ćwiczę z zapałem bo nauka

Pomnaża cacka dla zdobywców

Co są gotowi na ofiarę

Poświęcić smaczny kawał życia

WIEDZA jest pracą, TALENT - darem

Wyjaśnienie porównania: Bieszczady - Himalaje.

Kopia komentarzy do wiersza `Natura ponura (Złowrogo)`

mojawyspa

2011-08-07 13:14, oceny: 5 / 5

Ty w Twoich wierszach jesteś jak Himalaje - jam zaledwie marne i łagodne Beszczady :)

wrzos10

(autor), 2011-08-07 14:42

Mnie się Bieszczady o wiele bardziej podobają. A do Himalajów wcale nie tęsnię,

za to Podkarpacie moich Przodków, to najpiękniejsza kraina na świecie...