tu nikt nie widział karawany cieni

kopyta pegaza nie krzesały iskier

tylko chłopak trochę zakłopotany

zaczął czuć i istnieć

rozpalony słońcem

wiatrem osmagany

strażnik wyobraźni

ogrodnik bez wprawy

drzewom liczył liście

wietrzył trawy

przez drogę przeprowadzał zboża

liczył kroki ciekawych

aż umilkły

do katakumb odprawił tajemnice

rozświetlił cienie nieszczęśliwych

przeliczył kilometry marzeń

i bezdeszczowe myśli

ale karawany chmur nie chciały zaistnieć

otuliły się pierzastym mchem

uniosły pegaza w przestworza

obcych myśli