Uśmiech Wandy

Dobrotliwy Jej uśmiech,

ma coś, jakby z tęsknoty.

Skromny, niczym kromeczka chleba.

Czy tak  się kiedyś uśmiechała,

gdy kutry jej Krzysztofa

do brzegu  w Ustce dobijały?

On w progu ich domu stawał,

ona w uśmiechach,

ze wrócił cało...

Uśmiechała się mile,

na myśl o wspólnych

chwilach.

Do rejsu Jego

nowego

w morze.

Oby, Daj Boże,

kolejnego, Szczęśliwego