Patria

Ma różne twarze i nosi odmienne kolory.

Porusza serca, kiedy daje znaki.

Lubi podniosłe pieśni, ale i od humoru

nie stroni. Patria.

W naszych domach potrawy na kuchniach

pachną majerankiem i jałowcem,

a ciasta przekładamy makiem. Pijemy czarną herbatę

i wódkę i czasem śpiewamy o Niej,

jak Ją do długiego snu zmuszali. Lecz i budzili –

żołnierze, ułani, kobiety w czerwonych sukniach

białą szarfą przewiązanych.

Szlachetność orła białego i żarliwa czerwień

powtórzyły się w makach pod Monte Cassino.

Bo twórcami Jej jesteśmy i ofiarami.

Narzucamy sobie podział na lepszych i gorszych,

jakbyśmy musieli dbać o Jej względy,

jakby nie matką była, ale prostacką kochanką.

Plujemy na siebie, oszukujemy, rzadko podziwiamy,

mówiąc, że to wszystko dla Niej. Ciągle co innego znaczy „my”.

A Ona, mądra swym wiekiem, kiwa głową i wie,

że te drobne zdarzenia to nic przy stuleciach.

Niech pierwszy rzuci kamieniem, kto jest bez winy.

Na szczególnie trudne swe dzieci patrzy z litością,

nie wybacza tylko zbrodniarzom bez skruchy.

Ważny jest skutek, który zmienia

koryto rzeki, nie piana na wodzie.

A kiedy żyjemy daleko od Niej, nagle wśród obcych

zabrzmią słowa w języku dzieciństwa. Odwracamy się ku nim

jak liście ku słońcu. Nawet jeśli są to przekleństwa –

lecz wtedy z odrazą i fascynacją, że to też ta mowa.

Ożywają dalekie ulice, pod sklepem kiwa się pijak,

place wystawiają pomniki świadomości,

w parku wiewiórka prosi o orzechy,

szkoły jak ule, w kościołach pieśni, wzdychają schodki

w zaułkach. Lasów i łąk natchniona zieleń, szorstki śpiew morza.

To Ona wypełnia wszystkie myśli obrazami,

których już nie ma. Bo tak wszechmocny jest Jej język.