POEMAT Z BUJANYM FOTELEM Z WEŁNY

Rondo -

zdmuchnięty z wielu oblicz sen,

spragnione nocy okruchy.

Nie ma co zrobić z tygodniem

otyłym od dat

wykipieć dramatycznie, przetrzeć zdmuchnięte,

przejrzeć na oczy

lub zamrozić spełnione,

odmierzyć przemijanie krokami

z ledwie chciwością drobiny,

zamyślić w wątpliwym pejzażu,

wreszcie zaufać w sen, namiętnie przecinający południki marzeń.

Rondo –

spod lady zdobyty dotyk,

określanie ilości, zmęczonej bywaniem w zaspanych,

bujanych obłokach.

Taka rozpacz, by nie umrzeć.

Nie da się więcej wydrzeć milczeniu,

językowi, co plecie kolejne zdrady

trzy po trzy,

upojony własna mitologią, tym, co wdrapało się

na najwyższe cokoły –

snem aż do jutra w śnie od wczoraj.

Rondo –

więc łaskawiej na kolana, by uczynić świat

albo mu zaprzeczyć, skoro

wiemy co będzie, zanim

zdążymy tego posmakować

na własnych plecach.

Boimy się przygarnąć wyciągniętą ku nam dłoń –

zostało wahnięcie każdej chwili, której

z każda chwilą w nas więcej.

To już nigdy nie będzie to –

nie sprostamy zadanym nam zadaniom

pieczętując sobie siebie,

nie płakać po opuszczeniu ronda zbyt długo

cudzymi oczami.

(Wiadomo komu i czego należy nie mówić).

Za kolejnym zakrętem jest jedynie

nieśmiertelna wilgoć,

pijana wiecznością, skręcająca w mgłę –

powrozy na językach, chwilach i zadaniach.

Bujany fotel z wełny, z mgły,

najpierw,

potem,

później

identycznie tam,

identycznie z powrotem,

w ostre zęby schodów, w pozycji obronnej.

Konowałom raźniej w grupie zbyt kruchej,

by się rozpaść bez żalu,

łapiącej na wietrze kawałki szczęścia

w pijaną siatkę.

Mgliste pojecie

o małym, bujanym fotelu

z wełny dat.

Poznań,20.11 – 02.12.2017