dzień nieciekawy

wlecze godzinę po godzinie na szafot

stuka obcas jednonogiej sławy

za rękaw pociągana

rewanżuje się oschłością

w sali kameralnej

przy stoliku nominowana do roli

poetka śni sen o rzeczach

o ludziach mówi oni

w matce widzi siebie w ojcu chłopca

wygrzebuje z pamięci muchy

karmi kamień chlebem

przędzie pajęczynę i zawija w kokon

śliczne różowe policzki lalek

uśmiechniętych tym samym uśmiechem

podstarzałej madonny

nagłe pytanie o sens niezgrabnie przechylonej głowy

przywraca trzeźwość entuzjastów i zawiedzionych

poetka

bez wejściówki gaśnie i odchodzi