„Katol”- znalazłam dwa słownikowe znaczenia:  pogardliwie: katolik; papista oraz dopisane przez użytkownika internetu w kometarzu fanatyczny wyznawca katolicyzmu, ma tendencję do narzucania innym swojego zdania, nietolerancyjny, zamknięty na wszelkie argumenty, ma skłonność do atakowania wszystkich ludzi o odmiennym światopoglądzie, wszystkich ludzi o odmiennym światopoglądzie uważa za złych. Goszczę od niedawna na publixo, ale dość szybko zauważyłam, że w  tej  pięknej różnorodności gatunkowej,  przebogatej polifonii,  są tematy, które cholernie bolą, wyzwalają wrogość, są powodem wzajemnego obrzucania się inwektywmi.

Takim tematem jest Kościół i tworzący go „katole”. Należę do tego kościoła i jestem wierzącą praktykującą katoliczką. W szafie posiadam dość pokaźną kolekcję beretów, bo gustuję w tych nakryciach głowy, stronię jednak od ekspresji religijnej, którą  panie określane mianem „mocherowych” prezentują (do tego odniosę się innym razem).  Rozumiem  obecne rozczarowanie Kościołem, bo sama z żalem obserwuję liczne grzechy  kleru. Ale jak słusznie ktoś zauważył w jakimś komentarzu, ten Kościół  tworzymy my wszyscy zadeklarowani wierzący, wierzący – praktykujący wraz z duszpasterzami, osobami zakonnymi. Wierzących wymieniam jako pierwszych , bo jest ich sporo. Ci potrzebują Kościoła do sakramentów, i to tych zasadniczych, budujących wizerunek rodziny: chrztu, bierzmowania, ślubu, namaszczenia chorych. Przykre to,  ale prawdziwe. Sporą grupę tworzą praktykujący, którzy nie afiszują swoich uczuć religijnych, starają się żyć zgodnie z ewangelią, choć nie zawsze im to wychodzi. No i „katole” wreszcie (w tym drugim znaczeniu, rzecz jasna).  Nie potrafię oszacować, jaką część w kościele stanowią, dość, że robią wiele złego, bo miast przyciągać do Kościoła, swoim zachowaniem osiągają odwrotny efekt. Co łączy wszystkich zadeklarowanych wyznawców Chrystusa? Ułomność i słabość, które prowadzą do grzechu.

No właśnie i to jest punkt , od którego chcę zacząć. Nie wiedzieć czemu większość przeciwników kościoła poczytuje wiarę chrześcijańską i jej wyznawców w założeniu  jako tych idealnych, bez skazy, naśladowców Chrystusa, co mija się z prawdą. Sam Jezus upodobał sobie właśnie tych upadłych, błądzących, grzeszników, którzy przeżywali rewolucję w swoim życiu i ulegali nawróceniu. Czytając żywoty świętych też zauważymy powtarzający się scenariusz w większości życiorysów: grzeszne życie – nawrócenie – dążenie do -  i osiąganie świętości.  W założeniu powinniśmy kierować się Dekalogiem i Ewangelią, bo to jest cel bycia katolikiem, natomiast w praktyce niestety upadamy, popełniamy mniejsze i większe grzechy. Z uwagą przeczytałam  kilka felietonów na publixo z zakresu tej tematyki i jakkolwiek nie mogę przyznać racji, że Kościół jako instytucja przeżywa kryzys , tak staję w obronie wizerunku zarówno duchownych, jak i nas wiernych.

Po pierwsze wrzucanie wszystkich do jednego worka jest bardzo niesprawiedliwe, zarówno jeśli chodzi o księży, jak i katolików. Pochodzę z tradycyjnej rodziny, która zawsze praktykowała, jednak nigdy nie należałam do wspólnot czy innych katolickich grup. W ubiegłym roku pierwszy raz uczestniczyłam w forum charyzmatycznym i  doznałam autentycznego szoku, spotykając osoby, po których nigdy bym się nie spodziewała ani żarliwej wiary, nie mówiąc o dobrowolnym uczestnictwie w 12-godzinnym maratonie konferencyjno-modlitewnym.  Przedział wiekowy uczestników forum też dużo mówił, bo ku mojemu zdziwieniu wcale nie dominowali emeryci, a ludzie 30-40 plus, sporą grupę tworzyli młodzi  wizerunkowo też odbiegający od młodzieży związanej z Odnową w Duchu Świętym. Czy ktoś ich tam zagnał siłą?  Jasne, że nie. Wiem, co mówię, bo w domu mam dwoje młodych przeżywających kryzys wiary i nawet nie próbuję nic robić na siłę, wiedząc, że mogę tylko odnieść odwrotny skutek.

Co zatem skłania ludzi w XXI wieku, w dobie cyfryzacji, szalonego rozwoju technik komunikacyjnych do pragnienia i poszukiwania  Boga?  Co powoduje, że mimo laicyzacji życia, wszechobecnego konsumpcjonizmu, chcemy i potrzebujemy oparcia w Opatrzności? Pytania pozostawiam bez odpowiedzi, dla każdego z nas są to różne motywy. Wspólnym mianownikiem jest zapewne pogubienie się i zepsucie, które jest ceną cywilizacji i postępu. Pozostaje jeszcze kwestia  nieformalnego podziału nas – wierzących i podlegająca ocenie ateistów, agnostyków lub wyznawców innych religii nasza ekspresja religijna. Być może naiwnie, ale wierzę, że przynajmniej w jakiejś mierze udało mi się pokazać, że wsród nas – „katoli”, w większości  są normalni ludzie, którzy nie atakują innowierców a  modlitwie oddają się w swojej małej izdebce. Amen.

P. S.  Na koniec przywołam typowe uproszczenie dla kontestujących kościół i nas katolików…Któregoś  poniedziałku  podzieliłam się w pracy  wspomnieniem fajnie spędzonej niedzieli, mówiąc, że po niedzielnej mszy wyłożyłam się w ogrodzie na leżaczku z piwkiem…koleżanka skwitowała: „Jasne, katole do kościoła a potem piwsko”… ubawiłam się serdecznie.