nie lubię tłumu 

jest jak monolit 

oskarża gani ocenia 

boję się 

szyderstw uśmieszków 

arogancji 

czasem szybko rzucone słowa  

nie lecą na wiatr 

a ranią jak miecze 

spojrzenia palą i kąsają  

zamykam się w samotni  

żyje ciszą bez zbędnych słów 

myśli przekuwam w wiersze 

i tylko czasem brak mi ciepła 

i ramion które tulą