Piosenka szamanki

Choć nierozumna i nie do przyjęcia, 

przychodzi pamięć o Tym Zapomnianym, 

którego ni sen, ni żadne zaklęcia, 

ani psa mego ogonem merdanie 

nie przywabiły dotąd w rzeczywistość. 

A przecież pan tak nagle to uczynił 

i uprowadził w tę przedziwną mglistość, 

lecz za to jego nie mogę tu winić. 

Po cóż mi jednak pamięć właśnie dzisiaj  ̶  

lustro ku ścianie dawno odwrócone, 

by nie dawało krzywego odbicia, 

co kłuje w oczy jak groźny Bajonett 

tysiącem godzin gorzko pogubionych 

w tej dżdżystej czasu, ach, niepozorności, 

w oczekiwaniu biednie zakłamanym 

bez cienia wiary, nadziei, miłości. 

Nagle pies wyje. Jego sierść się jeży 

pod moją dłonią. Choć ciągle ta sama, 

obca już jestem, a za oknem księżyc 

przygląda mi się: stary, wielki szaman.