Znowu do puszczy wracam - w zdjęcia.

W jedno szczególnie - tam opary

znad bagien snują się do słońca,

że aż przecieram okulary

pełna zdumienia, `cała w trawie`!

A już po chwili - jak dmuchawiec

rozwiewa sie chwycony pejzaż -

przez chwilę żył, by się odrodzić

w nowej odsłonie - tam gdzie rzęśli

skromność w promieniach słońca brodzi;

gdzie bluszcz lubieżnie pieści drzewo.

Ze wstydem wzrokiem zmykam. Jest coś

wyjątkowego w erotyku,

który się ściele nad strumieniem.

Nad tajemnicą godną sztychu,

nad moim nagłym zawstydzeniem,

że choć wyrastam z tego świata,

to bezrozumnie w nim się miotam.

Walczę z owadzim wściekłym brzękiem,

który oplątał ręce, nogi...

Klaskając w łydki myślę: pieknie!

Mijam ten kadr, by zboczyć z drogi,

tak naturalnej, w serce miasta -

do stóp tej puszczy nie dorasta!

I ja się kurczę do rozmiaru

ulic, betonu, okularów...