Płakała sama w nocy. Wiatr wszystkiemu winien 

i łyk nostalgii w winnej rozcieńczony kropli. 

Na dno kieliszka posmak cienką strużką spłynął. 

Po dniu, który rubinem cierpkawego płynu 

słońce w oczach o zmierzchu na dobre utopił. 

Nocą płakała sama. Zmieszała łzy z winem. 

A jego wonne resztki w przejrzystym kokonie 

mąciły barwę, którą zmierzch solidnie upił. 

Ledwie jedna kropelka. Strach, jak ona, spłynął 

niespiesznie. Już zabłądził w ślady słońca, w dłonie 

I szeptał: `Nie rozpaczaj, poniechaj, zapomnij. 

Płakałaś sama w nocy. Wiatr nostalgii winien. 

Słońce na dno tęczówki świtaniem przypłynie. 

Rozpali zatracone promienie. Obłokiem 

niesionym zwinnie, lekko śmiechem w ciebie spłynie. 

Tymczasem zaśnij, zagrzeb w snu miękkiej pierzynie. 

Zostaw smutek i strachy w przeczekania pozie. 

Płakałaś w nocy sama. Szeptałaś: Wiatr winien...! 

A on zawodził skargą, że o świcie spłynie.` 

* inspirowane utworem Barańczaka: `Płakała w nocy`