Pora na antrakt w Międzymyślu 

bądź w Międzyczasie pod siódemką. 

Na przedawnienie starych przysłów 

w czasie burz mózgów - błyski noc tną. 

To pora westchnień i azylu 

w płuc objętości, w równym pulsie 

na wyludnionej stacji Beztrosk 

w bezwietrznej aurze - w miękkiej chuście, 

w której otula tylko ciepło 

własnego ciała, dźwięk oddechu. 

Wsiąkło w grunt dawno, co przez palce 

przeciekło - nie ma. Nie ma mnie tu - 

ja w Międzymyślu, w Międzyczasie, 

zakotwiczona w tym Beztrosku, 

w którym się snuje smużka wiary, 

a na ławeczce - Wola Boska.