pstrokata kokietka

zwodzi

purpurowym uśmiechem drzew

frywolna kochanka

burzy spokój wiatru

z zazdrości o zwiewne chmury

przebiegła jak kłusownik

podstępna jak kolczaste sieci jeżyn

mami polany prześwitem

wabi łuną świetlistą

okrutna szachrajka

unosi powiewem nadziei

i zamyka niebo

ptasim kluczem odejścia