tyle zachodów kosztowała nas ta podróż -

skaleczeń, czerwieni, zamglonych świtów,

przytuleń, głosów dzieci, książek, filiżanek kawy,

burz wiosennych pozbawionych sensu,

krzyku, rozmów, śmiechu, ciszy

mołdawskich win wybaczanych bez reszty

powiewów, które przewracają łodzie

niepokoju czy nie pójdzie na dno...

a teraz – w końcu – jesteś pewien:

zawsze pomogę ci wiosłować

nie wyskoczę w otchłań mętnej wody

mam dosyć gór lodowych i brodzenia w mule

a teraz – w końcu – jesteś pewien:

nareszcie – wiatr wieje lekki

można podnieść żagle

I płynąć płynąc płynąć

spokojnie spokojnie spokojnie

w kierunku drugiego brzegu