To prawda.

Niedawno jedna z osób piszących na portalu zapytała mnie, czy rym w białym wierszu nie psuje go. Odpowiedziałem, że nie, ale pod pewnymi warunkami. W tym przypadku rym mnie jednak razi. Jest zbyt oczywisty, mało subtelny, może nawet nachalny.
Kilkanaście godzin temu uczestniczyłem w Marszu Tolerancji organizowanym w w 73. rocznicę tragicznej kryształowej nocy. Szło kilka tysięcy osób, wiele z płonącymi światełkami, żaden łysogłowy nawet nie próbował zakłócić jego przebiegu. Wiersz ten bardzo kojarzy mi się z tym wydarzeniem, nawet być może jest jemu poświecony.
Wiersz jest naprawdę bardzo dobry, ale mnie trochę razi jego styl, w moim odczuciu zbliżony nieco do kaznodziejskiego.

To wiersz wizyjny. Sekwencja światła i mroku to przecież także ciąg równoległy/tożsamy ciemnego Zarania Dziejów, światłości Starożytnych, a po nich tzw. mrocznego barbarzyńskiego Średniowiecza i - dalej, w tym samym potężnym nurcie - czasów wielkiego Renesansu - i Oświecenia.

Co było po nich, dobrze pamiętamy: kolejne mroki i kolejne pasma światła. Gdzie jesteśmy dzisiaj? W której fazie?

Liryka poza Czasem i Przestrzenią