Sprzedam ten tekst? Kupujesz?

Pierwsza fraza ostrzega:

nie powiem, za jaką cenę włożysz

niewymowność obaw w kieszeń.

Strach przed utratą czego nie mam

ukryję za meta(s)forę - patrz - wyje

do oślepiającego atrybutu księżyca.

Boję się jasności, więc sprzedam?

A sobie w mrzonki powątpię, z nadzieją

wieczorem w sweter wtulę i w niejasne

błądzenie pod tytułem cóż zrobić?

Być może już masz podobną litanię

niewerbalnych pytań. Może już pieścisz

krągłości pytajników, chowasz jak skarb

na niepewne później, na jednostki czasu

drżące pod żebrami: tik-tak. Czy-tak?

Bez końca bronimy się przed amen?

Sprzedam ten tekst sobie. Tobie dedukuję

wytrawne migdały; urastały od pierwszego

spojrzenia. Graweruję na nich rzut

włosa dzielonego na czworo, na tysiąc

mikrokosmosów na sekundę,

na nieskończoną płaszczyznę chwili.

Ona drży w tym obawnym świecie, a ja

chwytam ją jak poręcz, jak słowa

do wyszeptania na ucho.